De vriendschap tussen de vrouwen begint tijdens de eerste Compassion-reis naar Uganda in 2008. “Wim en ik waren nog nooit met een groepsreis mee geweest, maar iedereen ging met hetzelfde doel: het bezoeken van de sponsorkinderen. Dat gaf een band. Sonja was 61, de oudste van de groep. Ze had heel lang in het basisonderwijs gewerkt, maar kon dat door ziekte niet meer doen. Ik zie nog voor me hoe ze in Uganda voor de klas ging staan alsof ze de juf was. De kinderen hingen aan haar lippen. Het was duidelijk dat lesgeven echt haar ding was.”
Fietsen over de Veluwe
Na de reis maakt Wim een fotoboek voor Sonja met foto’s van Sonja voor de klas met Ugandese kinderen en natuurlijk van Buhit, het meisje dat zij sponsorde. De twee vrouwen houden contact. Nicoline: “We spraken regelmatig af, dan maakten we fietstochten over de Veluwe. Zo kregen we gaandeweg een vertrouwensband.”
Drie jaar na de reis vraagt Sonja aan Nicoline of zij haar executeur testamentair wil zijn, mocht ze overlijden. “Ik wilde er eerst over nadenken. Ik heb het met mijn man besproken en hem ook gevraagd of hij me dan wilde helpen. Ik dacht natuurlijk dat het nog jaren zou duren. Ik stemde toe, maar drukte haar op het hart alles goed bij de notaris vast te leggen. Ik denk dat de reis naar Uganda haar leidde naar het idee om na te laten aan Compassion. Ze wilde met haar achtergrond als leerkracht graag specifiek iets voor kinderen betekenen.”
Grote schok
In coronatijd hebben de vriendinnen minder contact. “Ik belde haar wel, maar ze hield steeds meer afstand. Achteraf gezien ging ze toen al geestelijk achteruit, maar dat wist ik niet. Daardoor was het een grote schok toen ik in juli 2022 gebeld werd door de notaris. Sonja was die week overleden. Ze bleek de laatste drie maanden van haar leven op een afdeling voor mensen met dementie gewoond te hebben. Had ik dat maar geweten… Ik vond het zo heftig. De notaris vroeg of ik nog steeds executeur wilde zijn. Dat wilde ik. We regelden de begrafenis en zochten een grafsteen uit. Dat vond ik persoonlijk het lastigst.’’
Verantwoordelijk
Daarna begint voor Nicoline en haar man de rest van het traject als executeur testamentair. Zo komen ze erachter dat Sonja Compassion heeft opgenomen in haar testament. “De notaris stelde Compassion daarvan op de hoogte, waarna wij werden uitgenodigd op kantoor om te bespreken wat de bestemming van Sonja’s nalatenschap zou moeten worden. Ik voelde me verantwoordelijk om het geld echt in de geest van Sonja te besteden, het was fijn daar met Compassion goed contact over te hebben.
Een deel van de erfenis is gebruikt om Buhit te blijven ondersteunen. Wij hebben het contact van Sonja overgenomen. Buhit is bijna klaar met haar studie. Voor ons was het duidelijk dat het geld verder ook in Uganda besteed moest worden. Sonja voelde een band met dat land. Ik heb ook verteld dat onderwijs voor haar belangrijk was en dat ze het vast leuk zou vinden als er een speeltoestel zou komen op het terrein. Dat vond ze altijd geweldig, als die kinderen zich lekker konden uitleven. Onlangs kregen we een overzicht waarin de besteding van de nalatenschap werd verantwoord. Ik heb er een goed gevoel over. Compassion is gewoon een fijne, open organisatie.”
*Omwille van de bescherming van privacy is Sonja niet de werkelijke naam van de vrouw die heeft nagelaten aan Compassion.