Meisjes uit Bolivia
“Bertus en ik zijn nu 12,5 jaar getrouwd. Vlak na ons huwelijk startten we een adoptieprocedure, omdat we wisten dat een natuurlijke zwangerschap er niet in zat voor ons. We hadden een kinderwens en met deze adoptie konden we meteen een kind uit armoede een kans op een ander leven geven. Het hele voortraject duurde 6 jaar, toen mochten we Adriana eindelijk in ophalen.
Toen we in Bolivia waren om onze dochter in onze armen te sluiten, hebben we schrijnende situaties gezien. Aan de ene kant van de straat zat een vrouw met een pasgeboren kindje te bedelen, tegelijk scheurde er iemand in een Porsche voorbij. Het contrast is ontzettend groot in dit land. Het verlangen ontstond om iets te doen, om te delen van onze rijkdom. Compassion kwam op ons pad en we besloten een kindje te gaan sponsoren in het land waar onze dochter geboren is. Wie weet konden we haar dan een keer bezoeken als we ooit nog eens naar Bolivia terug zouden gaan.“
Confronterende ontmoeting
“Ons sponsorkind Erlinda is nu 7 jaar oud. Ze heeft twee broertjes, een vader en een moeder. Haar vader is vaak langere tijd weg voor werk. In de stad waar ze woont is de armoede groot. Het gezin woont in een stenen huisje, dat kleiner is dan onze keuken, ik denk maximaal 3×4 meter. Er staan twee bedden voor het hele gezin en een klein tafeltje. Meer ruimte is er niet. Ze koken in het buitenplaatsje, daar is ook een toilet.
Haar moeder had speciaal voor ons wat eten gemaakt: aardappeltjes van hun eigen stukje land. De leefomstandigheden van het gezin zijn primitiever dan ik had verwacht. Dat zag ik terug in hun huis, maar ook in de kleding die ze droegen. Ik vond het confronterend. Tegelijkertijd voelde ik me machteloos dat we wel dit gezin konden helpen, maar niet de hele buurt. Er zijn nog zoveel mensen die langs de straat zitten te bedelen in Bolivia. Voor mijn gevoel kunnen we nooit genoeg doen. Tegelijk weet ik dat wát we doen echt het verschil maakt. Als Erlinda de mogelijkheid krijgt om een opleiding te doen, dan heeft ze echt een kans op een ander leven.”
“Nadat we met Erlinda in een restaurantje hadden geluncht, hebben we nog wat boodschappen gehaald: tandenborstels, shampoo, nieuwe schoenen en een winterjas. In de auto terug naar huis viel ze in slaap op mijn schoot. Erlinda glunderde van oor tot oor. Afscheid nemen was dan ook moeilijk, want het was een heel mooi bezoek.”
Een sponsor is belangrijk
“We hebben in Bolivia met eigen ogen gezien hoe belangrijk een sponsor kan zijn in het leven van een kind. Erlinda had al onze brieven bewaard en onze foto hing boven haar bed. Ik zou andere sponsors echt aan willen moedigen om te schrijven. Al is het maar een kaartje met een paar zinnen erop. Als een kind persoonlijke post krijgt, laat je hem/haar weten dat het kostbaar is. Dat doet ontzettend veel. Sponsorkinderen horen deze boodschap gelukkig ook op het project, dat hebben we ook met eigen ogen gezien, maar een sponsor heeft wel degelijk een stem in het leven van een kind.
Het was een bijzondere reis met veel emoties. Vanwege de achtergrond van Adriana, maar ook door het bezoek met Erlinda. We hebben echt genoten. En Erlinda zeker weten ook!”
‘Al zijn het maar een paar zinnen…’. Jolanda zag met eigen ogen hoe waardevol het voor haar sponsorkind was dat ze schreef. Laat jouw sponsorkind weten dat je aan hem/haar denkt en schrijf een brief!