Humans of Compassion

Tien jaar geleden begon Willeke (59) als ambassadeur bij Compassion. Na het overlijden van haar moeder in 2014, reageerde ze op een oproep bij haar kerk om vrijwilliger te worden voor Compassion. Sindsdien is ze trouw betrokken als kantoorambassadeur, waar ze voornamelijk de post sorteert en verwerkt.

Willeke en haar familie sponsoren zelf ook twee kinderen. “We begonnen met een meisje uit India.  Inmiddels  ondersteunen we een meisje van 13 uit de Dominicaanse Republiek en een jongen van 12 uit Kenia. Ik schrijf met hen via MyCompassion en we hebben leuk contact!

Willeke is getrouwd en met haar man heeft ze twee kinderen, een dochter van 27 en een zoon van bijna 25. Haar man is techniekleraar en zelf werkt Willeke als woonassistent in de zorg. “Zorgen voor mensen en gezelligheid brengen, dat past echt bij mij.”

In haar werk voor Compassion is er veel veranderd door de jaren heen. “Vroeger ging de verzending van de brieven nog niet digitaal maar alleen per post. Daardoor was het meer werk om de post te verwerken en werkte ik samen met iemand anders. Nu doe ik het alleen en pas ik het aan op mijn werkrooster.  De hoeveelheid werk is anders, maar ik werk op de afdeling waar de administratie wordt gedaan en werk dus alsnog samen met veel collega’s. Dat is heel gezellig!”

De belangrijkste drijfveren voor Willeke? Trouw, loyaliteit en delen met de ander.

“Als ik ergens aan begin, dan zet ik me er helemaal voor in.” Voor haar is het belangrijk dat kinderen, waar dan ook ter wereld, meer kansen krijgen. “Vrijwilligerswerk bespaart tijd en middelen voor een organisatie als Compassion, daar draag ik heel graag aan bij.” Delen zit in haar aard, iets dat ze leerde als jongste van negen kinderen. “Omzien naar de ander maakt de wereld mooier.”

“Mijn naam is niet belangrijk… als Jezus maar centraal staat!”

Dat zijn de woorden van Marian Middeldorp (79); zij deelt haar verhaal omdat dat ook anderen kan bemoedigen om een kind te gaan sponsoren. Het liefst staat ze niet op de voorgrond: het moet om Jezus gaan! Daarom is ze ook met hart en ziel bewogen door de missie van Compassion. Ze vertelt: “Het mooiste aan de missie van Compassion vind ik dat Jezus centraal staat, en dat kinderen in armoede naast praktische en emotionele ondersteuning ook de hoop van God ontvangen. De Here Jezus wordt op vele manieren grootgebracht door deze missie.”

“Samen met mijn man ben ik al zo’n 20 jaar ambassadeur. Door de jaren heen hebben we veel kinderen gesponsord. Het begon allemaal toen een jongen uit onze kerk naar me toe kwam met 10 informatiepakketjes van kinderen die nog niet gesponsord waren. Hij vertelde me dat God hem verteld had om naar mij te komen. Dat het van God kwam, voelde ik zelf ook. Mijn oog viel op Rochena uit Haïti, en ik voelde me gelijk geroepen. Diezelfde dag ben ik 2 kinderen gaan sponsoren. Mijn hele vriendengroep werd ook enthousiast; het stapeltje informatiepakketjes was tegen het einde van de dag helemaal uitgedeeld!”

“Mijn man was in het begin kritisch. Hij is accountant en wilde eerst wat meer over Compassion weten en hoe dat nou zat met het geld. Na het opzoeken was hij gerustgesteld: het geld zou goed terechtkomen. Ik wist al lang dat het goed zat. Toen ik de sponsoring van het elfde kind begon, zei mijn man, nu sponsor je een heel elftal, nu is het tijd om te stoppen.”

Een heel elftal sponsoren; hoe doet ze dat? Door het maken en verkopen van kaarten! Op beurzen, markten, via familie en vrienden, bij kerken. Bij haar stand staan foto’s van de kinderen die ze sponsort, en daarbij vertelt ze de verhalen vanuit haar reizen. “Ik ben op reis geweest in Haïti, Guatemala en El Salvador. Ik heb daar ook meerdere kinderen en tieners die wij sponsoren mogen ontmoeten. Ik herinner me nog heel goed het huis van Esther uit Haïti. Daar stond een vers uit Psalm 23 op hun muur: De Here is mijn Herder, mij ontbreekt niets. Dat heeft mij mateloos ontroerd, want er ontbrak daar van alles. Ze hadden echt niks.”

Samen met haar man Jan kijkt Marian naar de toekomst. “Elf kinderen sponsoren, daar kan je makkelijk aan beginnen, maar ik vind dat je dat ook goed moet afmaken. Ik vind dat je daar verantwoordelijk voor bent; je moet het goed doen. Ik schrijf met al de kinderen en tieners. Als ze iets vertellen over bijvoorbeeld een gebroken dak, dan zamel ik geld in voor een nieuw dak. Zo bouw je echt een band. En mijn man en ik hebben vorig jaar een notaris ingeschakeld en laten vastleggen dat, mocht er iets met ons gebeuren, al onze sponsorkinderen tot het eind in het project kunnen blijven.”

“Ik vertaal Engelse brieven naar het Nederlands en vice versa. Het is supertof om op deze manier een kijkje te krijgen in de liefdevolle briefwisselingen tussen kinderen en hun sponsors.”

Wanneer sponsors geen Engels schrijven of lezen, zijn er vertalers nodig. Boris (25) is een van onze vertaalambassadeurs en helpt ons hiermee!

“Het mooie van vertaalambassadeur zijn is dat het super flexibel is. Je kunt zelf bepalen wanneer je het doet. Elke brief is weer anders. Soms kan ik lang bezig zijn met één brief, vooral als die bijvoorbeeld lang en ingewikkeld is. Dan zit je echt even te puzzelen met hoe je de brief zo goed mogelijk in de andere taal op papier krijgt. Maar ik had laatst ook een brief die door een kind in Nederland was geschreven, super schattig met korte zinnetjes. Dat kost natuurlijk niet zo veel tijd.”

Boris meldde zich vorig jaar aan als ambassadeur toen zijn broer Pjotr (artiest-ambassadeur van Compassion) hem over de organisatie vertelde. “Ik wist meteen dat ik iets wilde doen voor de missie van Compassion. De verhalen van mijn broer, maar ook de video’s en verhalen op de website raakten me. Vooral de verhalen over de seksindustrie in de Filipijnen, en hoe dat kinderen in armoede treft, raakten me enorm. Daarnaast wilde ik toch al op mijn werk een dag minder gaan werken, zodat ik tijd zou hebben om me in te zetten voor een goed doel. Dus het kwam mooi uit!”

“Ik ben me nu meer bewust van hoe belangrijk bemoediging is. Veel sponsors delen bijvoorbeeld telkens een Bijbelvers en zeggen dat ze voor hen bidden. Als ik verhalen hoor van voormalige sponsorkinderen, komt dat ook steeds terug: hoe belangrijk die bemoedigende woorden waren voor hen als kind.”

“Nu ik ambassadeur ben, ben ik ook steeds meer onder de indruk van de manier waarop Compassion werkt. Jezus staat centraal, dat is zo krachtig!”

“Ik wilde een lange tijd niks met Compassion te maken hebben. Na onze bruiloft sponsorden mijn man en ik samen een kind via een andere organisatie. Toen dat stopte, vond ik dat erg moeilijk. Ik had een band opgebouwd en opeens had ik geen contact meer. Vastberaden besloot ik: ik ga nooit meer een kind sponsoren.

In 2009 was ik bij het Flevofestival. Daar liepen Compassion-medewerkers rond. Ik zorgde dat ik uit hun buurt bleef. Tijdens een overdenking werd ik geraakt door de getuigenis van Carlos uit El Salvador. Ik had niet door dat hij een oud-sponsorkind was, en toen ik daar achter kwam was mijn reactie: ik moet hier weg! De spreker hield informatie in zijn hand over Christian, een jongen die leefde in armoede. Hij bad dat Christian een sponsor zou vinden, en opeens moest ik heel hard huilen. Ik hoorde letterlijk een stem zeggen: “Deze is voor jou.” Dat was zo duidelijk, dat ik de strijd ben gestaakt. Ik ben Christian gaan sponsoren en heb me ook meteen aangemeld als eventambassadeur.

Nu doe ik van alles. Ik help nog altijd mee op events of bij diensten, maar ben daarnaast ook gastvrouw, kantoorambassadeur en schrijfambassadeur. En ik maak deel uit van het speak-up team. In mijn eigen kerk ben ik ook aanspreekpunt voor Compassion.

In 2019 ging ik met een groep ambassadeurs en sponsors naar Ecuador. Een bijzondere reis. Vooral het huisbezoek staat me bij. Het was een huis waar jij en ik niet eens een nachtje zouden willen kamperen. We vroegen aan de moeder van het gezin of ze een gebedsonderwerp of bijzondere wens had. Ze zei, ‘dat mijn kind gesponsord wordt.’ Tijdens het bidden had ik dezelfde reactie als de eerste keer. Ik wist meteen dat ik Leandro mocht sponsoren. Toen zijn moeder dat hoorde zei ze: ‘Nu heeft mijn zoon een toekomst.’

Het sponsoren van een kind biedt hoop voor het hele gezin. Sponsoring zorgt ervoor dat een kind een toekomstperspectief krijgt. Dat raakt me.”

Aanbidding is niet alleen op zondag met je handen in de lucht, maar ook op maandag met je handen uit de mouwen.”

Cor is event- en speak-up ambassadeur en enorm enthousiast over de missie van Compassion. Als je hem er een vraag over stelt gaat hij helemaal los.

Q: Hoe ben je betrokken geraakt bij de missie?

“Tijdens een event besloten mijn vrouw Jolanda en ik Judith uit Kenia te sponsoren. Uit de briefwisseling bleek meerdere malen dat zij ons graag wilde ontmoeten. Ik dacht eerst: ja, leuk, maar dat gaat denk ik niet gebeuren. Toen kwam er in mijn mail een uitnodiging voor een sponsorreis naar Kenia, en ik wist dat ik moest gaan.

De ontmoeting en getuigenis van Judith wakkerde veel bij me aan. Wat zij vertelde, over de impact van het project, wat de brieven betekenden voor haar – ik was helemaal flabbergasted. Ik dacht echt: dit is waanzinnig! Dit werkt, en ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Ik kwam terug als enthousiaste eventambassadeur. Inmiddels sponsoren mijn vrouw en ik nog twee kinderen uit Kenia en spreek ik regelmatig over Compassion tijdens kerkavonden.”

Q: Wat hoop je tijdens zo een avond te bereiken?

“Vooral bewustwording. Ik wil graag meegeven dat je iets kan doen, al is het op kleine schaal. Het is makkelijk om in hopeloosheid te vallen, want armoede is de wereld lang niet uit. Die hopeloosheid herken ik. Ik kan me nog herinneren dat we in Kenia op projectbezoek waren, en dat er aan de buitenkant van het hek kinderen stonden die niet waren ingeschreven bij Compassion. Dat scheurt enorm, want ja die kinderen horen er ook bij en hebben even veel hulp nodig als de kinderen die binnen zitten.

Maar als je alleen maar kijkt naar wat niet kan dan ga je niks meer doen. Dan word je overweldigd met de gedachte dat het toch allemaal niet helpt. Dat is misschien op wereldniveau wel waar maar voor dat ene kind niet. En je doet het voor dat ene kind. Dat motiveert mij.

Aanbidding is niet alleen op zondag met je handen in de lucht, maar ook op maandag met je handen uit de mouwen. Ik ga de problemen in de wereld niet oplossen, maar ik doe gewoon wat ik kan.”

“Het raakt me dat bij Compassion de kinderen altijd centraal staan.”

Miriam is leerkracht Godsdienst en al 8 jaar betrokken met het werk van Compassion. Naast het organiseren van de Muskathlon@Home in België schrijft ze met vier kinderen en sponsort ze 2 kinderen. Afgelopen maand was ze samen met een groep ambassadeurs op reis in de Dominicaanse Republiek. En reis dat haar geraakt heeft.

“Vooral één huisbezoek was heel erg intens. Ik zie nog steeds de kinderen voor mijn ogen.

We waren op bezoek bij een mama met drie kinderen. Ze hadden allemaal een holle blik, er gebeurde precies niks bij hun. Zo een blik kom je hier niet vaak tegen. Een reisleider merkte later op dat de dochters duidelijke tekenen hadden van ondervoeding. Dat zag je aan hun buiken, en hun haar die afviel. De situatie van het gezin leek super ernstig. 💔 We hebben gepleit dat alle drie kinderen in het project opgenomen moeten worden.

Wat me steeds weer opviel tijdens de reis was de impact van de brieven. Ik hoorde van veel Compassion-medewerkers dat het zoveel doet met de kinderen. Ik besef dat echt niet, ik denk altijd van oké, dat kost me niet zo veel tijd. Maar het heeft veel impact!

Naast de huisbezoeken hebben we ook 4 projecten bezocht. Daar zag ik veel hoop. Ik zag hoe medewerkers met zoveel liefde en professionaliteit te werk gaan. Het is bijvoorbeeld super mooi dat ieder project daar een psycholoog heeft. Heel logisch eigenlijk, want de kinderen in de omgeving maken echt van alles mee.”

Wat raakt je het meest over de missie van Compassion?

“Het raakt met dat bij Compassion de kinderen altijd centraal staan.

Alle kinderen verdienen het om een goede basis te hebben. Kinderen horen kinderen te kunnen zijn en hoop te hebben voor hun toekomst. Want een kind kan zoveel, heeft zoveel potentie.”

18 jaar geleden meldde Tony Stiller zich tijdens een aanbiddingsavond aan als ambassadeur voor Compassion. Sindsdien is hij trouw betrokken bij onze missie.

“Ik geloof dat iedere Christen de roeping heeft om in hun eigen gemeente hun medemens en God op welke manier dan ook te dienen. Vanuit die overtuiging ben ik altijd betrokken geweest bij de kerk.

Op een gegeven moment vielen er enkele taken in de kerk weg. Ik had nog wel een baan maar wilde gewoon meer dingen doen. Tijdens een aanbiddingsavond waar Compassion ook bij was, gaf ik me op als vrijwilliger. Ik zag dit echt als een roeping en een verlenging van mijn werk in de gemeente. Sindsdien is mijn betrokkenheid als ambassadeur alleen maar gegroeid. Naast dat ik op evenementen help, geef ik ook presentaties tijdens jeugdavonden bij kerken en op scholen.

Ik ben één keer op reis geweest met Compassion, naar de Dominicaanse Republiek, en voor mij is dat genoeg. Ik ben niet dol op avontuurlijke reizen en vind het maar veel geld kosten. Maar toch ben ik blij dat ik die reis heb gemaakt. Het was bijzonder om echt te zien hoe Compassion te werk gaat.

Op een gegeven moment gingen we daar een huis bezoeken van een gezin dat duidelijk in extreme armoede leefde. Je kon het zelfs zien aan hun kleren, die helemaal stijf waren van ongewassen zweet. Het gezin vroeg aan mij of ik in hun huis kon bidden. Daar werd ik heel emotioneel van, en ik kon even niet op mijn woorden komen. Want wat ga je bidden in zo een huis voor mensen in zulke armoede? Ze hadden niet eens ramen, en als ze iets kostbaar hadden, werd het meteen van hun gestolen. Ik kon eigenlijk alleen maar over geestelijke dingen bidden. Dat raakte me.”

“Armoede staat bij mijn vrouw Ina en mij op het netvlies. Dat begon door een bezoek aan mijn zwager en zijn vrouw in Bangladesh. Een paar jaar later zijn we ook in Cambodja geweest. De geuren op straat, de armoede: we kwamen in een totaal andere maatschappij terecht.

Ik herinner me nog dat we in een riksja (vervoersmiddel) zaten, langs de kant van de weg zat een jongetje van een jaar of vijf. Hij verdiende wat geld door slachtafval te verkopen. In mijn hoofd bleef door die ervaringen de zin hangen: Het verschil is te groot.

26 jaar geleden ging Ina bij Compassion werken. Hun werk waardeerde ik vanaf het begin enorm. Daarom heb ik ook de keus gemaakt om niet voltijd te werken, zodat ik mensen kan helpen die kwetsbaar zijn. God heeft de wereld in Zijn hand, ik hoef niet alles op te lossen. Door te kijken waar je kennis en kunde liggen, hoeveel tijd je hebt en ervoor te bidden, kun je wijze keuzes maken.

Een van de keuzes die ik heb gemaakt is om schuldhulpmaatje in onze kerk te worden. En ik zet me graag in voor Compassion.

In coronatijd heb ik videostreams verzorgd op kantoor, samen met Ina heb ik bij events kraampjes bemand en onlangs heb ik meegedaan aan de actie Rice Up From Poverty. Samen met andere ambassadeurs verkocht ik rijst en ik kocht ook zelf om te doneren via de kerk. We zijn lekker bezig geweest.

Een hoogtepunt was voor mij de Muskathlon in Uganda. Ik houd van wandelen en had vooraf bijna 2000 trainingskilometers gemaakt. Toen de reis door corona niet doorging, heb ik de Muskathlon@home gedaan. Het doelgericht bezig zijn gaf zoveel rust: ik heb er echt van genoten. En ik heb meer dan het dubbele van het streefbedrag opgehaald. Echt onvoorstelbaar.”

“Halverwege mijn zwangerschap belandde ik in een rolstoel. Met ons kindje was het ook niet goed. Uiteindelijk is Daniel met een spoedkeizersnede geboren. Hij heeft het 22Q11 syndroom. Daardoor heeft Daniel een hartafwijking, zijn linker long werkt minder goed, zijn afweer is slecht, hij kan niet praten, niet zelf eten en had hij bij de geboorte een spleet in zijn gehemelte.

Na zijn geboorte zei mijn schoonzus die in Afrika werkt: ‘als Daniel in armoede geboren was, zou hij niet meer hebben geleefd’. Dat kwam hard aan. Toch ben ik haar ook dankbaar. Het zette me aan het denken. Hoe wonen kinderen daar en wat voor zorg is er voor hen?

Ik heb in totaal twee jaar in een rolstoel gezeten. Met Daniel zijn we door een mallemolen van onderzoek gegaan. Inmiddels is hij zes keer geopereerd en ik ben voor 100% afgekeurd. Het is nog altijd zwaar, toch ben ik op een gegeven moment gaan nadenken: zou schrijfambassadeur wat voor mij zijn? Die tip had ik van een andere schoonzus gekregen.

Fysiek kan ik weinig geven, maar ik kan er wel geestelijk voor kinderen zijn. Nu schrijf ik met 35 kinderen. Om de maand krijgen ze allemaal een brief en één keer per jaar knutsel ik voor allemaal. Met de brieven wil ik de kinderen laten weten dat ze geliefd zijn. Door hun brieven aan mij, merk ik hoeveel dat voor ze betekent: ik kan hun blijdschap en liefde voelen!

Ik vind het zó kostbaar om te doen. Het maakt me gelukkig en dankbaar hoe God ons helpt. Ook al kan ik weinig, dit houdt me optimistisch.”

Giselle: “Toen Darrell terugkwam uit Ethiopië rook hij alsof hij een week niet gedoucht had, maar hij was zo blij en vol van alle ervaringen tijdens de Muskathlon. Amai, hij bleef maar verhalen vertellen bij de foto’s. Alle indrukken en het geloof van mensen daar had zo’n impact. Normaal is hij verlegen en ingetogen, maar ik zag een nieuwe Darrell die vol passie en enthousiasme vertelde over zijn ervaring.”

Darell: “Wat me het meeste raakte, was de extreme armoede. Vanuit ons hotel keken we op sloppenwijken waar kartonnen huisjes stonden. De armoede was ‘real’, zeg maar, maar het werk van Compassion is dat ook. Door een kleine bijdrage kan de toekomst van kinderen en hun familie veranderen. Die reis heeft me echt bewogenheid gegeven en energie om mijn schouders eronder te zetten. Daarom zijn we in 2021 begonnen met het organiseren van een Muskathlon@Home voor België.”

Giselle: “Eerst wilde ik Darrell vooral ondersteunen, maar doordat hij zich zo betrokken voelde bij Compassion ben ik ook stilletjes aan meer betrokken geraakt. Ik ging met hem mee naar de ambassadeursdag en daar ging echt het vlammetje branden. Die dag hoorde ik dat ik schrijfambassadeur kon zijn. Zo ben ik met twee kinderen gaan schrijven. Ik had ook al langer het verlangen om een kind te sponsoren, maar financieel stonden we er niet goed voor. Toen ik een baan kreeg was dat echt een bevestiging en dus sponsoren we sinds dit jaar Justice.”

Darrell: “Inmiddels organiseren we voor de derde keer de Muskathlon@Home in België. De eerste keer was vanuit onze kerk in Halle met twaalf mensen, heel lokaal. Vorig jaar in Mechelen was het al een stuk groter met lopers, fietsers, wandelaars en ook een familiewandeling. Voor drie doelen hebben we in totaal 30.000 euro opgehaald. Het grotere doel is zo mooi: je komt in beweging voor een ander.”

“ ‘Wees eens 7 seconden stil……… Elke 7 seconden sterft er een kind aan de gevolgen van armoede.’ Dat vertelde Compassion-artiest Gilbert Thera aan het publiek tijdens een concert. Hoewel ik dit vrijwilligerswerk inmiddels al zo’n 5 jaar doe, raakte deze oproep me opnieuw. Het was zó aangrijpend. Onrecht raakt mijn hart.

Zelf heb ik armoede gezien tijdens verschillende werkreizen bijvoorbeeld in Ecuador. Wat een shock! Ik ben toevallig in het westen geboren en heb alles. Maar aan de andere kant van de wereld leven mensen in armoede, dat is zo oneerlijk! In Jezus’ naam mogen we naar hen uitreiken. Tijdens concerten en events ga ik daarom als eventambassadeur met mensen in gesprek. De meeste vragen weet ik ondertussen goed te beantwoorden. Sinds 2017 sponsor ik zelf de 12-jarige Daira uit Ecuador. En tijdens een evenement in 2020 kreeg ik het op mijn hart om James van 8 te sponsoren.

Je kunt denken ‘waar doe ik het voor?’, maar onlangs hoorde ik een verhaal dat bewijst wat Compassion bereikt. Een vriendin die in Antwerpen woont, nam contact op. In haar woongemeenschap woont nu een studente uit Bolivia: ze komt oorspronkelijk uit een Compassion-project, maar studeert nu in Antwerpen. Hoe hoopvol is dat! Ik hoop haar binnenkort te spreken.”

Nihaila: “Mijn eerste Compassion-reis naar Uganda zette mijn leven op zijn kop. Toen ik terugkwam dacht ik: wat doe ik eigenlijk in Nederland? Mijn hart ligt bij de kinderen. Hoe kan ik meer doen?

Een jaar later ontmoette ik Andres, het kind dat ik sponsor, tijdens een Compassion-reis naar Colombia. Ik was net uit de bus gestapt en Andres kwam al roepend aangerend: ’Nihaaaaiiiiiiilaaaa!’. We vielen elkaar in de armen. Het was zo bijzonder.”

Anneke: “Na haar reis heeft Nihaila me aangestoken met haar liefde voor de kinderen en het werk van Compassion. Wij zijn al jaren goede vriendinnen, eigenlijk gewoon zussen.”

Nihaila: “Ik ontdekte dat ik ook híer iets kan betekenen voor een kind dáár. Ik zei tegen Anneke: ‘Geld geven is goed, maar schrijven is zó belangrijk omdat je dan echt contact hebt met het kind dat je ondersteunt.’ Inmiddels schrijf ik met 5 kinderen. Ik vind het echt geweldig om te doen!”

Anneke: “Dinka uit Java is het eerste kind dat ik sponsor, maar inmiddels schrijf ik met zes kinderen. Ik hecht veel waarde aan het contact en doe dit met liefde. Als ze schrijven, probeer ik zo snel mogelijk te reageren. We schrijven brieven en versturen zelfgemaakte knutselwerkjes en tekeningen aan de kids. Op een gegeven moment mocht het zelfs een beetje minder: Compassion liet weten dat ik het liefst niet meer dan zes brieven per jaar moest schrijven, haha.”

Nihaila: “Het schrijven heeft echt effect op een kind. Bij de ontmoeting met Andres en zijn moeder liet hij me de map met mijn brieven zien. Hij wist precies te vertellen waar ik van hield. Zijn moeder zei: ‘Je kent ons niet, maar je hebt zoveel liefde naar ons toe.”

“14.000 euro! Dat bracht onze chocolade-actie vorig jaar op. Met een groep ambassadeurs verkochten we maar liefst 2000 mandjes chocola. Het is zo gaaf om dit al een paar jaar met mensen door heel Nederland te doen.

Mijn betrokkenheid bij Compassion begon al veel eerder. In 2004 zijn we als gezin na een concert een meisje en later een jongen gaan sponsoren in Ethiopië. Vervolgens werd ik onder andere schrijfambassadeur, maar het mooiste vind ik om eventambassadeur te zijn. Dat past goed bij me: ik steek graag mijn handen uit de mouwen en ik houd van mensen. Het is mooi om in gesprek te gaan bij de stand, over de vragen en twijfels die mensen hebben.

In 2016 heb ik de kinderen die wij sponsoren ontmoet tijdens een sponsorreis naar Ethiopië. Dat was heel bijzonder. Je voelt echt verbinding doordat je al zo lang schrijft en bidt. En je ziet hoeveel de sponsoring voor hen betekent.

Het motiveert me ook om meer te doen. Dus organiseren we ieder jaar weer een chocolade-actie. Met een groep ambassadeurs maken we flink lawaai via posts op Facebook en Instagram. Mensen kunnen een mandje bestellen met een kilo heerlijke Belgische chocola voor 15 euro. Die kunnen ze later afhalen in Amersfoort en op nog dertien andere plekken. Mensen reageren elk jaar zó enthousiast: ze dragen Compassion een warm hart toe.”

“ ‘Ik denk dat dít het meisje is!’, zei een bezoeker bij onze stand ooit. Hij zocht naar een sponsorkind met een bepaalde naam. Zijn vrouw stuurde hem met die opdracht op pad. Het duurde even en toen vond hij haar. Ik vind het zo mooi dat God dit aanstuurt! Het moment is me altijd bijgebleven.

Ik ben al vijf jaar eventambassadeur, nog altijd maakt het veel indruk op me hoeveel mensen je bereikt tijdens een event. Terwijl mensen een plezierige avond hebben, maken wij kinderen in armoede blij. Dat is mijn grootste motivatie.

Sinds ik ambassadeur ben, voel ik me ook meer betrokken bij Wendinda, het meisje dat wij sponsoren. Eerder was het een goede gewoonte om met haar te schrijven. Tegenwoordig zeggen haar verhalen me veel meer. Mijn man schrijft haar, samen met onze oudste pleegdochter. Wendinda schrijft ons hoeveel blijdschap het haar brengt om naar het project te gaan. Of ze vertelt over de geit die ze konden kopen. Ze vraagt of we willen bidden voor haar familie. Onze pleegdochter heeft zelf geen makkelijke achtergrond en het liefst zou ze Wendinda hier naartoe halen! Er is echt verbondenheid ontstaan.”

“ ‘Mijn slaapkamer is groter dan hun hele huis,’ zei een van de tieners verbouwereerd tijdens een avond met Jeugdwerk met LEV. Die avond had ik (Esther) de tieners een plattegrond van hun eigen huis laten tekenen. Daarna schetste ik een huisje zoals ik dat in Tanzania zelf zag bij gezinnen: één vierkantje met een deur en een raam. ‘Waar is de wc en de douche?’, vroegen de tieners. Ik vertelde dat er een emmer was of een gezamenlijke wc voor de buurt. En geen douche.

In de Experience, het nagemaakte Afrikaanse dorpje bij Compassion, gingen de tieners op pad om een lijstje spullen te kopen met heel weinig geld. Eén van hen gaf het na een tijdje op en zei: ‘Ik zou daar nog geen dag overleven.’

Door zo verhalen en ervaringen te koppelen aan hun eigen leefwereld, probeer ik samen met een collega-ambassadeur de nieuwe generatie mee te geven wat armoede concreet betekent. Het staat zó ver van hen af, maar door Jeugdwerk met LEV, een jongerenprogramma gemaakt door Corien Rietberg wat deels gaat over Compassion, gaan ze beseffen wat extreme armoede inhoudt.

Mijn eigen vuurtje voor Compassion ging branden toen ik tijdens een overgangsperiode op kantoor in Apeldoorn werkte. Ik keek filmpjes, voerde gesprekken en ging na een paar maanden onverwacht mee met de eerste ambassadeursreis naar Tanzania. Bij de medewerkers in de veldlanden herkende ik dezelfde betrokkenheid en hetzelfde vuur om dit werk te doen. Terug in Nederland mocht ik mee denken over de Jeugdwerk met LEV-methode voor tieners.

Dat vond ik mooi, want ik heb met eigen ogen gezien dat de aanpak van Compassion werkt. Als sponsor investeer je niet in een goed doel, maar in een mens!”

Meer over Jeugdwerk met LEV

“Ik heb armoede geroken en dat het heeft mijn hart geopend. Er is zo’n verschil tussen arm en rijk, dat doet me pijn. Tijdens mijn Muskathlon in Indonesië ben ik geraakt door wat ik daar heb gezien en meegemaakt. Je kan daarna niet stil blijven zitten en niets doen. Mijn hart voor Compassion is harder gaan kloppen. Op kantoor help ik met allerhande klussen, zoals het ophangen van lampen of repareren van de verwarming. Met mijn klussenbedrijf kom ik ook bij veel mensen thuis en vertel hen altijd over het werk van Compassion. Niet iedereen doet er wat mee en dat is prima. Soms geven ze een gift. Een mevrouw is na mijn getuigenis een kind gaan sponsoren vertelde ze. Ik zat te huilen aan tafel, want dat was zo bijzonder. Het idee dat een kind nu weer een toekomst heeft, daar zet ik mij voor in. Daarom ben ik ambassadeur, want ieder kind telt.”

“Tijdens de Muskathlon in Tanzania ging ik op bezoek in een huisje waar echt alles doorweekt was. Op de enige droge plek in het huisje werden de brieven van de sponsor bewaard. Vol trots werden die getoond.

Ik sponsorde sinds 2015 al een kind dus ik kende Compassion wel, maar het was nog niet heel concreet voor me. Na een conferentie van Heartbeat ontstond het idee om met een groep mee te doen met de Muskathlon in 2018. Daar is het vuur echt gaan branden. Na die Muskathlon stelde een vriend voor dat ik betrokken zou blijven als vrijwilliger. Hij was zelf ook eventambassadeur.

Het afgelopen jaar ben ik bij een aantal events betrokken geweest, bijvoorbeeld bij het concert van Michael W. Smith. Echt heel tof om te doen. Mensen werden geraakt en er zijn ontzettend veel kinderen gesponsord. Ik vind het mooi om Compassion te vertegenwoordigen en mijn eigen reiservaringen te verwerken in de gesprekken. Door die reis heb ik echt iets te vertellen. Hoe slecht de omstandigheden daar zijn. Maar ik kan ook vertellen hoe trots de kinderen die we in Tanzania bezochten hun brieven liet zien. Sponsoren heeft zoveel effect op een kind! Inmiddels sponsor ik twee kinderen: Faradja uit Tanzania en Meryl uit de Filipijnen. Ook hun gezin steunt daar weer op. Ieder gesponsord kind is een overwinning! Daar doe ik het voor.”

“Gezamenlijke bidden is zo mooi en krachtig. Als je een kampvuur maakt, fikt dat ook beter wanneer je een aantal blokken bij elkaar hebt. Als gebedsambassadeurs bidden we eens in de twee maanden met elkaar. Gebed kan echt een verschil maken, in het leven van elk mens. En zeker ook in dat van kinderen in armoede! Daarom ben ik gebedsambassadeur geworden.

In 2019 heb ik in Tanzania de Muskathlon gedaan: 63 kilometer wandelen. Tijdens die reis ontmoette ik ook Derick, de jongen die ik sponsorde. De langdurige honger en de armoede waarin mensen leven raakte me. Zo raakte ik steeds meer betrokken.

Nu bid ik thuis rond het avondeten voor de kinderen die ik sponsor: dat ze een gelukkige thuissituatie zullen hebben, voor hun gezondheid, dat ze hun talenten ontdekken en beseffen dat God van hen houdt. Elke week neem ik ook de tijd om te bidden voor de onderwerpen uit de mail voor gebedsambassadeurs. We bidden bijvoorbeeld voor kinderen die in het ziekenhuis liggen en ook voor de ouders die moeilijk rond kunnen komen. Deze maand bidden we voor de hongersnood, specifiek voor Oeganda, Kenia en Sri Lanka.

Soms kan ik met overgave bidden, maar ik heb heus niet altijd zin. Heel vaak bid ik ook vanuit gehoorzaamheid. Ik zou het mooi vinden als meer mensen de tijd nemen om te bidden voor kinderen van Compassion en zich daar echt aan committeren.”

André: “In 1999 verloren we ons zoontje vlak voor de geboorte. We hadden al een dochter, maar na het verlies van ons zoontje konden we om medische redenen geen kinderen meer krijgen. Zo is de kindsponsoring van Compassion op ons pad gekomen.”
Marianne: “15 jaar geleden startte ik als vrijwilliger voor Compassion. Eerst vertaalde ik thuis brieven. Daarna ging ik aan de slag op evenementen, concerten en kerkdiensten. Toen ik een keer naar Rotterdam moest, ging André mee. Zo is hij ook aangestoken met het enthousiasme voor Compassion.” 

André: “We zijn inmiddels een paar keer samen bij de conferenties van Hillsong in Londen geweest om het Engelse team te steunen. Ik vind het heel mooi om met mensen te praten over armoede en onrecht. Voor Opwekking hebben we met een aantal ambassadeurs een Afrikaanse markt getimmerd en voor de Compassion Experience schoolbankjes voor het klaslokaal. Mooi om zo samen te werken met meer enthousiaste ambassadeurs!”
Marianne: “Negen jaar geleden zijn we voor het eerst op huisbezoek geweest bij een gezin in Kabale, Oeganda. Hun verhaal raakte ons zo dat we een meisje uit het gezin zijn gaan sponsoren, Gift heet ze. Twee jaar geleden zijn we bij weer bij Gift en haar familie op bezoek geweest. Het verschil met de zeven jaar ervoor was zo groot! Het gezin heeft een hele ontwikkeling doorgemaakt. Het huis is opgeknapt, in plaats van twee bananenbomen staan er wel twintig en iedereen ziet er beter verzorgd uit. Inmiddels sponsoren we negen kinderen. Iedere ochtend en avond bidden we voor hen.”

André: “Als je ziet hoe mensen daar wonen en je bezoekt hen en praat met ze: dat maakt echt diepe indruk. Onze drijfveer is daarom wat in Spreuken 31: 8 – 9 staat: Spreek voor hen die weerloos zijn.”

“De kinderprostitutie op de Filipijnen raakt me heel erg. Voor mij was dat de reden om zelf een meisje te sponsoren in de Filipijnen: Laiza. Het schrijven met haar vond ik direct heel leuk, omdat je echt contact hebt. Toen ik op de Compassion–website de oproep voor schrijfambassadeurs las, heb ik me direct opgegeven. Het begon met één meisje en nu schrijf ik in totaal met zes kinderen. Ik vind het een eer dat ik aan ze gekoppeld ben. Met alle liefde zou ik met nog wel 100 kinderen willen schrijven, maar ik wil ze wel allemaal de liefde en aandacht geven die ze verdienen. Eens in de twee maanden ga ik ervoor zitten, dan schrijf ik ze allemaal. Sommige stukken van de brieven zijn hetzelfde, maar ik schrijf ook specifiek aan ieder kind. Ik vraag hoe het op school gaat, hoe het weer is en hoe het met de kippen gaat. Ik stuur zoveel mogelijk foto’s naar hen op. Portretfoto’s van ons gezin, maar ook van bloemen en herfstfoto’s. Zo had ik ook verteld dat ik dans en bij de brief een foto van mijn spitzen meegestuurd. Toen kreeg ik van Dayana uit Guatemala een tekening terug waar mijn spitzen op stonden. Wat mij betreft blijf ik schrijven tot mijn tachtigste!” 

“‘Donny, als je weer een Muskathlon gaat doen, gaan wij een kind sponsoren!’ Dit raakte mij. Veel van mijn vrienden zijn niet gelovig, maar waren onder de indruk nadat ze ik over het werk van Compassion en mijn reis naar Ecuador had verteld. Daar heb ik Ronny (9 jaar) ontmoet, ik sponsor hem nu 5 jaar. Wij kunnen verschil maken in het leven van een kind, maar zij maken ook zeker een verschil in ons leven. Hier in het Westen krijgen we alle kansen. Als je er maar hard genoeg voor werkt, kan je je dromen waar maken. Daar geldt dat niet. Kinderen in Ecuador krijgen niet dezelfde kansen of een hoop op een betere toekomst vol dromen. Zij staan al vanaf hun geboorte met 1-0 achter. Daarom vind ik het belangrijk om een kind in armoede te steunen, om hen dezelfde kansen te geven. Om een kind te laten worden waar hij/zij van droomt. Vroeger vond ik het lastig om dit uit te leggen aan mijn vrienden, dat je een kind bevrijdt van armoede, in Jezus’ naam. Met de voorbereiding voor de Muskahtlon kwam hier verandering in. Ik deelde mijn hart voor kinderen in armoede en vertelde verhalen van mijn Muskathlon. Dit bracht een rimpeleffect teweeg. Zowel hier in België als in Ecuador, waar vrienden van mij nu een kind sponsoren.”

“Tiemen Westerduin vertelde in een video over het misbruik van Filipijnse meisjes, dat raakte me zo! Ik heb gehuild om het onrecht. Het wakkerde nog meer de wens aan om armoede te bestrijden! In de 25 jaar dat ik als jongerenwerker bij kerken heb gewerkt,  ontwikkelde ik de methode Jeugdwerk met Lev. Het doel is dat jongeren Jezus beter leren kennen en samen met anderen gaan ontdekken hoe je Hem kunt volgen, eren en dienen. Mijn droom en mijn drive is dat jongeren gaan opstaan tegen onrecht. Daarom heeft recht en gerechtigheid een prominente plek in Jeugdwerk met Lev. Toen ik deze methode bedacht, kwam ik al heel snel bij Compassion uit, een organisatie waar ik al jaren enthousiast over ben. Samen met Compassion heb ik tien avonden ontwikkeld voor jeugdgroepen.

Bij Compassion staan Jezus, kinderen en de kerk centraal. Op alle drie ga ik aan. Ik houd van Jezus, van de kerk en van jongeren. Sinds een tijdje ben ik naast sponsor van twee kinderen ook schrijfambassadeur. Met het schrijven investeer je in de eigenwaarde van kinderen. Het is zo belangrijk dat kinderen horen dat ze mooi en waardevol zijn en dat er een toekomst voor hen is. Door armoede worden kinderen enorm beperkt. Door de sponsoring krijgen ze weer de mogelijkheid om te dromen. Dat raakt me.”

“Ruim tien jaar geleden startte ik met de sponsoring van een zwangere moeder in een moeder-kindproject in Rwanda. Deze moeder was als kind zwaar getraumatiseerd door de genocide in 1994. Ze zag het leven niet meer zitten, maar kreeg weer hoop, toen ze hoorde dat ze een sponsor had. Tijdens een sponsorreis In 2013 mocht ik haar en haar dochtertje in de armen sluiten. Dat was zo geweldig! Met eigen ogen mocht ik zien hoe haar leven tot bloei is gekomen. Ze danst in de kerk en zingt in het kerkkoor. Haar zelfrespect is gegroeid. De tranen schieten weer in mijn ogen als ik aan onze ontmoeting denk. De ervaringen tijdens mijn reizen zijn voor mij absoluut levens veranderend geweest. Compassion verandert mensenlevens, dat heb ik zelf mogen zien. Ik ben ook anders naar armoede en de ongelijkheid in de wereld gaan kijken. Hoe leef ik mijn leven en luister ik naar de Geest van God? Ik vind het echt een cadeau van God dat ik deze moeder ben gaan sponsoren. Stel dat ik niet geluisterd had? Inmiddels heb ik twee keer een Muskathlon gelopen: in Kenia en in Rwanda. Als eventambassadeur en e-coach kan ik mensen enthousiast maken voor het werk van Compassion. Uit eigen ervaring vertel ik hoe waardevol het is om een kind en zijn familie te ondersteunen. God verlangt ernaar dat we delen van wat we zelf ontvangen hebben: onze tijd, onze liefde en ons geld. Als je iets van Zijn liefde en genade mag verspreiden, ervaar je zelf ook meer en meer vreugde en zegen.”

“Compassion heeft mijn leven veranderd. In 2014 kwam ik door gezondheidsklachten met mijn hart op de hartbewaking te liggen. Ik ervoer voor het eerst doodsangst. Van huis uit was ik Rooms-Katholiek opgevoed, maar al lang niet meer praktiserend. Het was het begin van een lange zoektocht. Die bracht me via ikzoekgod.nl naar een Alpha cursus bij LEEF Doetinchem en bij Compassion. Eerder kende ik de organisatie wel, maar ik geloofde nog niet. Na mijn verandering heb ik contact gezocht en vertelt dat ik graag iets voor Compassion wilde doen. Daarna werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Het was gelijk een warm bad. Nu ben ik gebedsambassadeur en inmiddels schrijf ik ook met vijf kinderen. Door mijn gezondheid is mijn inspanningsboog niet zo groot, maar dit kan ik thuis op de bank doen. Als gebedsambassadeurs krijgen we een nieuwsbrief met het gebedsdoel voor die maand. Bijvoorbeeld voor de wederopbouw in Haïti. Het geeft een beetje richting bij het bidden, anders wordt het ook veel te groot. Ik bid ’s avonds, dat ritme is er zo ingesleten. Dan noem ik de namen van de kinderen waarmee ik schrijf en ik dank voor alles wat ik heb. Door het schrijven met de kinderen is het nog tastbaarder geworden. Compassion is echt in mijn hart gekropen en dat wordt alleen maar meer. God geeft je kansen en zodra je die ziet word je een mooier mens.”

“Je kan niet iedereen helpen, maar wel beginnen bij één persoon. Als we allemaal wat doen, komen we een heel eind. Toch deed ik eerst niets. Een vriendin is naar Ecuador geweest en heeft mij later verhalen verteld over haar reis. Dit heeft indruk op mij gemaakt en de verhalen lieten mij niet meer los. Een paar dagen voor het vertrek naar mijn stage in Spanje besefte ik dat als ik mijn stage kan betalen, ik ook €37,50 per maand kan uitgeven aan het sponsoren van een kind. Het maakt zo’n verschil in zijn of haar leven! Nadat ik Evelyn (8 jaar uit Ecuador) ben gaan sponsoren, deelde ik mijn hart voor kinderen en Compassion met steeds meer mensen in mijn omgeving. Ik stuurde foto’s en video’s via social media naar vrienden en familie en heb zelfs een inspiratieles gegeven op de school waar ik stage loop. Een van de leerlingen is toen zelf een kind gaan sponsoren. Dit was een bijzonder moment. Als ik door mijn verhalen iemand in Ecuador een toekomst van hoop kan geven, sta ik daarvoor op. Want ieder kind telt.”

“De sponsor van Erlan uit Indonesië schreef in een brief ‘Jouw foto hangt bij ons op de koelkast en als mijn dochter gaat slapen, geeft ze je een kusje en zegt ze je welterusten.’ Hij vertelde dit tijdens een avond op het kantoor van Compassion waar we samen bij aanwezig waren. Dit ontroerde ons en we vertellen het regelmatig in ons netwerk. Iedereen wil gezien, gekend en geliefd worden, ook de kinderen. Juist nu staan wij voor hen op, want de kinderen zijn de onzichtbare slachtoffers van armoede en ervaren de impact van corona als geen ander. De gebrokenheid in de wereld zet ons aan tot actie en daarom doen we mee met de Muskathlon. Dit doen we onder andere voor Robert (17 jaar, Rwanda), hem steunen we nu ruim 10 jaar en we dromen ervan om hem te bezoeken. Door de Muskathlon wordt je uitgedaagd om buiten je comfortzone te stappen. Wij gaan 63 kilometer wandelen op één dag, een flinke uitdaging. Samen met God gaan we dit avontuur aan en maken we verschil. Al is het maar voor één kind, zodat ze zich gezien, gekend en geliefd weten. Want ieder kind telt.”

Ellis: “Ik zie ons nog zo zitten, daar op het hoekje van de rij tijdens een concert van Hillsong. Daar zijn we sponsor geworden van Jeevan uit India. Voor dit concert hadden we nog nooit van Compassion gehoord. Door de jaren heeft dit begin zowel ons leven als dat van de sponsorkinderen positief verandert. Ik ben de Muskathlon gaan doen in Ethiopië en dacht daar iets te brengen, maar kwam als een ander mens weer thuis. De liefde van Jezus heeft mij geraakt. Om in Zijn voetsporen te volgen en Zijn liefde te delen, dat is mijn verlangen. De verhalen en de impact die je maakt op het leven van een kind, het raakt mij elke keer weer. Met de gebrokenheid en onrecht wat de kinderen wordt aangedaan, daar kan ik niet mee leven. Daar wil ik wat aan doen.“

Dinant “Wat ik zag bij Ellis, maakte mij jaloers. Die Liefde uitdelen, dat wil ik ook! Als ambassadeur kom je op voor de kinderen die niet gehoord worden. Wanneer meer mensen opstaan voor kinderen in armoede, maken we verschil. Op dit moment wachten 250.000 kinderen op een sponsor, daar moeten we wat aan doen. Mijn werkgever heeft het mogelijk gemaakt dat elke werknemer met een sponsorkind kan schrijven. Ook collega’s die niet gelovig zijn, staan op voor kinderen in armoede. De kinderen hebben die liefde echt nodig. Dat moedigt mij aan om door te gaan. ”

“Ethan had geen vaderfiguur thuis en groeide op in extreme armoede in Tanzania. Hij werd opgenomen in een Compassion-project en ontving hier veel steun. ‘Ik ben zo dankbaar dat ik deze mogelijkheid heb gehad, ik wil dit teruggeven aan de buurt waar in woon en aan het project. Als mijn sponsor er niet was geweest, was ik nooit zover gekomen.’ Nu heeft Ethan de studie economie afgerond. We ontmoetten hem in Tanzania en het was bijzonder, om van Ethan persoonlijk te horen hoe een leven kan veranderen door een simpele actie van iemand anders. Naast voedsel, scholing en ondersteuning krijgen kinderen ook te horen over God. Die combinatie is een grote kracht en waardevol voor de kinderen. Ethan vroeg of wij in Nederland nieuwe sponsors willen zoeken, zodat andere kinderen de kansen krijgen die hij ook heeft gehad. We zijn ambassadeurs, omdat we hebben gezien en gehoord welke impact sponsoring heeft op een kind. Dit heeft een enorme indruk bij ons achtergelaten.”

“Als Vlamingen willen we eerst weten hoe een organisatie werkt, voordat we ons er voor inzetten. Compassion kenden we nog niet goed en kindsponsoring voelde als een druppel op een gloeiende plaat. Compassion leert dat iedere druppel, ieder kind, waard is om liefde te ontvangen. Je kan als persoon niet de hele wereld veranderen, maar wel de wereld van één kind.

Tijdens onze reis naar Uganda hebben we gezien dat de medewerkers functioneren vanuit hun hart voor de kinderen, dat raakte ons. Voor de kinderen is deelname aan het project ontzettend waardevol, want ook het gezin heeft er baat bij. Ons gezin is ook bij de kinderen betrokken. Onze jongens bidden voor de kinderen die we steunen in Uganda (Marvin (11 jaar) en Sarah (13 jaar)) en Kenia (Emanuel (6 jaar) en Ismael (8 jaar)). We praten met elkaar over hun huizen in Uganda en Kenia, hoe het eruit ziet en wat het verschil is met hier in België. We hopen in de toekomst als gezin alle kinderen die wij sponsoren te ontmoeten.

De sponsoring is van betekenis voor de kinderen, maar ook voor ons. Het is onderdeel van ons leven geworden. Als ambassadeurs willen we dit graag met anderen delen, omdat het zo waardevol is. Ieder kind telt.”

“Ze hadden alleen een bankje, verder was het huis helemaal leeg. Dat zal ik niet snel vergeten. Vorig jaar zijn we met het hele gezin in Tanzania geweest, dat was een bijzondere reis. De mensen leven daar echt heel anders dan wij hier in Nederland. Dat was confronterend om te zien. Ik zou graag nog een keer naar de Filipijnen willen, om het kind dat wij sponsoren daar te ontmoeten. Ik vind het leuk om samen met het gezin te helpen bij evenementen van Compassion. Dan kan ik mensen vertellen over wat je kan doen voor kinderen die in armoede leven. Ik vind het bijzonder als mensen een kind gaan sponsoren, want je helpt niet alleen het kind, maar ook de omgeving.”

“Ik hou van een uitdaging. Voor de klas staan en kinderen hier in Nederland iets leren over hoe kinderen in armoede leven is voor mij zo’n uitdaging. Door de coronacrisis staat dit nu even stil. In Nederland zijn alle scholen gesloten en dit geldt ook voor de veldlanden waar Compassion werkt. Gemiddeld drie keer per jaar geef ik een presentatie op een school. Als ik de video van Richmond Wandera uit Uganda laat zien, kan ik zelf ook weer emotioneel worden. Het is de rauwe waarheid. Sommige klassen zijn heel nieuwsgierig en stellen hele wijze vragen. Ze raken daarmee vaak de kern van het verhaal. Ik probeer de klas altijd te motiveren om nu zelf aan de slag te gaan. Ze kunnen brieven schrijven of tekeningen maken. Voor de kinderen in de klas een kleine moeite, maar van grote waarde voor het sponsorkind. Ik hoop snel weer voor een klas te staan.”

“In maart hebben we als gezin De Goede Doelen Bakkerij opgericht. Ik bakte eerst voor goede doelen van de kerk, maar nu bak ik alleen voor Compassion. Ik wil later ook bakker worden. Nu ik door het virus niet naar school kan, ben ik veel aan het bakken.

Eens per maand hebben we een bakdag, waarop we alle bestellingen maken. Met de paasverrassingstas hebben we 27 bestellingen rondgebracht. Daarvoor moest ik 128 havermoutkoeken bakken. Soms mislukt eentje, maar gelukkig helpt mama me dan. Mijn zus Norah (11 jaar) en papa brengen de bestellingen rond. Papa heeft de website gemaakt en Norah plaatst leuke berichtjes op social media. We doen het echt met z’n allen.

Met de opbrengsten sponsoren we Micheal (9 jaar) uit Uganda en geven we af en toe een extra gift voor zijn familie. Dan kunnen ze een geit kopen of hun dak repareren. Micheal en ik schelen vier weken, dat is bijzonder. Mijn droom is om later Micheal in Uganda te bezoeken, met ons hele gezin. Met de opbrengsten heeft Micheal nu ook de mogelijkheid om bakker te worden.”

“Gebed gaat door muren en over landsgrenzen heen. God is aanwezig bij ieder sponsorkind en iedere medewerker in de projecten overal ter wereld. Via de lokale kerken waar de projecten zijn, wordt Gods Koninkrijk zichtbaar in de levens van de kinderen. Hier bid ik graag voor, want gebed is één van mijn passies.

Tijdens een conferentie van Bidden & Vasten ben ik Kenia Marisol uit El Salvador gaan sponsoren. Haar verhaal raakte me, hoe schrijnend het probleem van armoede is in de wereld. Vooral voor kinderen, die nog niet voor zichzelf kunnen opkomen. Toen Kenia Marisol ging verhuizen ben ik Michell uit Ecuador gaan sponsoren. We wisselen vaak gebedspunten uit, zodat we gericht voor elkaar kunnen bidden. Daarom ben ik gebedsambassadeur, omdat gebed een krachtig schild is om de sponsorkinderen heen.”

“Justus (8 jaar) uit Uganda heeft het dak van zijn huisje kunnen repareren met de gift die ik heb gegeven. Dat is mooi, want het hele gezin heeft er wat aan. Het is bijzonder om zo concreet de impact te zien die je teweeg brengt met een sponsoring. Ik ben ooit begonnen met sponsoren tijdens Opwekking. Het schrijven van de brieven vind ik erg leuk om te doen, dus nu schrijf ik ook met 4 andere kinderen. Hoe meer ik leer over de missie, hoe enthousiaster ik word. Daarnaast word je als ambassadeur echt gehoord, wat je ook vraagt. Er wordt altijd wat mee gedaan, dat is niet overal zo. Er is echt oog voor de ambassadeurs, dat vind ik heel bijzonder.”

“Van kinds af aan is schrijven echt mijn ding. Ik vertaal rond de 3.000 brieven per jaar. In elk verloren uurtje vertaal ik een paar brieven. Met het nieuwe systeem gaat het nu allemaal veel sneller. Tenzij de teller op 0 staat, dat is echt niet leuk! Ik moet er niet aan denken dat er niets meer te vertalen valt. Thuis weten ze het ook, ik ben altijd lekker bezig. Tijdens het vertalen kom ik soms pareltjes tegen. Hoewel het regelmatig ook aangrijpend is wat de kinderen schrijven. Het raakt me als ik lees over geweld op straat met gangs. Dat ik mijn passie voor schrijven in mag zetten voor Compassion is een cadeautje van God. Hoe meer ik ontdek over Compassion, hoe enthousiaster ik word. Inmiddels ben ik 13 jaar vertaalambassadeur en voorlopig ben ik niet van plan te stoppen.”

“We verkopen tussen de 50 en 80 gehaakte knuffels per jaar. Het kost minstens 5 uur om een knuffel te maken. Daarnaast verkopen we ook handlettering-kaarten die we zelf maken. Met de opbrengst kopen we Compassion-cadeaus voor kinderen in de veldlanden zoals kippen, inentingen of naaimachines. Mijn moeder haakt elke dag en wisselt het af met breien. Dat kan een uurtje zijn, maar ook gerust drie uur. Soms plannen we een avond om samen kaarten te maken. Er gaat veel tijd in zitten, maar we doen dit echt met ons hart voor de kinderen. Als we op een braderie of markt staan, vertellen we vaak het verhaal van Compassion. Mensen kennen de missie van Compassion niet altijd. Dit doen we met veel plezier.“

“10 jaar was ik toen ik met Devlin uit Indonesië begon te schrijven. Mijn ouders betaalden toen de sponsoring. 7 jaar later ontmoette ik Devlin voor het eerst. Tijdens die reis werd ik geconfronteerd met het belang van brieven. Dat klinkt hier in Nederland heel afgezaagd, je zult denken: natuurlijk is dat belangrijk. Maar het was echt een openbaring voor mij.

Tijdens die reis zag ik brieven die ik als 10-jarige Jenny had geschreven. Dat was heel bijzonder. Mijn tweede kans om Devlin te ontmoeten was tijdens de Muskathlon in Indonesië in 2017. Ik nam de brieven die ik al die jaren had ontvangen mee naar Indonesië. De moeder van Devlin vond het bijzonder brieven te lezen die zij schreef toen haar zoon dat nog niet zelf kon. Die glimlach was onbetaalbaar.

Ik kom uit een warm nest en heb een fijne opvoeding gehad. Die warmte wil ik ook doorgeven aan mijn sponsorkinderen. Ik heb iets wezenlijks te geven: tijd, aandacht, woorden en bemoediging in het geloof. Dat maakt verschil in het leven van een kind. Een kind verlangt niet anders dan gezien te worden. Andersom kunnen wij veel leren van onze sponsorkinderen: tevreden zijn met weinig.”

“We ondersteunen 38 kinderen, het merendeel via de webshop. Willemien schrijft ook nog met een aantal sponsorkinderen die we financieel niet ondersteunen. Er hangen hier in totaal 48 foto’s aan de muur. In onze brieven kunnen we altijd wat vertellen dat naar alle kinderen kan en afhankelijk van wat het kind vraagt of schijft, gaan we daar op in. Willemien heeft soms hele schrijfdagen, dan ligt hier de hele tafel vol met mappen. We kunnen daar dan met geen mogelijkheid eten. Ons streven is om elke twee maanden een brief te sturen naar elk kind.” – Ale

“Ik ben een groot deel van de dag voor de sponsorkinderen bezig. We hebben een webshop waar we puzzels en spellen verkopen, de opbrengst is voor de kinderen. Dat is de invulling geworden van mijn leven toen onze eigen kinderen de deur uit waren. Als het druk is met de webshop en het lichamelijk zwaar wordt, dan kijk ik naar hun foto’s en denk ik: doorzetten, kom op, hier doe ik het voor.” – Willemien

“Vol trots knikte ze toen ik vroeg: ‘Is dit jouw kamer?’. Het bleek het hele huis te zijn. Haar vader was overleden. Haar moeder was aan het ‘struggelen for life’. Dat beeld staat op mijn netvlies gegrift. Stanza van 8 jaar met haar moeder in dat kleine, vieze huisje. Krantenpapier aan de muur tegen de wind. Het huis was niet van henzelf, maar van een oom. Ze konden elk moment op straat worden gezet. Dan was er ook nog de onoverkomelijke schuld. De moeder vertelde alles als een soort robot. Totdat ik ging bidden, toen kwamen de tranen. De hele Muskathlon op Sumba heeft me erg geraakt. Ik ging weer naar huis, maar daar gaat de struggle door. Als ik ’s morgens wakker word en God me roept om weer terug te gaan, ga ik mee. Tot die tijd doe ik vrijwilligerswerk op het kantoor van Compassion. Armoede heeft nu een gezicht gekregen, ze heet Stanza (8).”

“Sinds een jaar of twee schrijf ik met Jemima van 15 jaar. Ze schrijft weinig uit zichzelf en in haar brieven komt ze onzeker over. In elke brief vraagt ze me of ik wil bidden voor haar schoolprestaties. Natuurlijk doe ik dat, maar ik wil zo graag laten weten dat dat niet het belangrijkste is. Onlangs schreef ze dat is gevraagd als klassenoudste vanwege haar vriendelijkheid. Ik heb terug geschreven dat ik trots en dankbaar ben, juist omdat ze niet is geselecteerd vanwege haar cijfers, maar vanwege haar karakter. Misschien reageert ze er niet op, maar ik hoop dat mijn woorden van betekenis zijn in haar leven. Naast Jemima schrijf ik met ongeveer 60 andere kinderen. Soms zijn er bedrijven die ineens veel kinderen financieel gaan ondersteunen. Dan zijn ze op zoek naar mensen die met de kinderen willen schrijven. Wat ik zo mooi vind aan het schrijven is dat ik kinderen kan bemoedigen en op hun persoonlijke verhaal in kan gaan. Soms zeggen brieven van sponsorkinderen niet veel, maar ik zoek altijd iets waar ik aan kan refereren.”

“Voor mensen die niet gezien worden wil ik me inzetten. Ik heb er lang over nagedacht, maar op een dag dacht ik: ik ga dit gewoon doen. Ik werd sponsor van een jongetje uit Rwanda: Brouase. Maar ik wilde meer doen, dus ik help Compassion bij evenementen. Een paar weken terug kreeg ik het verdrietige bericht dat Brouase is overleden. De reden is niet bekend, onderweg naar het ziekenhuis heeft hij het niet gered. Ik heb gevraagd of ik de familie kan blijven ondersteunen en nu ben ik sponsor van zijn zusje Josiane. Haar naam betekent: God herstelt en God voorziet. Dat is zo bijzonder. Ik ben dankbaar dat ik betrokken blijf bij deze familie. Vanuit iets heel tragisch is iets moois voortgekomen. Ik hoop nog veel te gaan doen bij evenementen, want ik wil me actief blijven inzetten. Ik hoop dat ik Josiane ooit kan ontmoeten. Dit is nog maar het begin.”