De flying toilets (plastic zakjes waar mensen in poepen en plassen bij gebrek aan toilet) lagen overal. Net als eindeloos veel petflesjes, verpakkingen en ander afval. En de geur die daarbij hoort… Nadat we de glibberige steegjes en smalle greppeltjes getrotseerd hadden, kwamen we aan bij het huisje: een lemen hutje van zo’n 3×3 meter. Hier woont Jacky met haar kinderen Alex (10) en Brenda (2). Met wat potten en pannen hadden ze de regen opgevangen die door de gaten van het golfplaten dak naar binnen sijpelde. Alex, in kapot shirt en op twee versleten linker slippers, vertelde dat het niet veel scheelde of het dak was er tijdens de hoosbui van net vanaf gewaaid.
In de steek gelaten
De vader van Alex is overleden. Die van Brenda vertrokken. Toen we vroegen waarom, voelde Jacky zich zichtbaar ongemakkelijk en begon ze zachter te praten. Ze vertelde dat hij drank en drugs gebruikte, maar dat de echte reden dat hij wegging was dat zij… En toen viel ze stil. Bang dat ze werd afgeluisterd, aangezien ons bezoek nauwlettend in de gaten werd gehouden door nieuwsgierige dames uit de buurt. Gladys vertelde ons later dat Jacky HIV-positief is, iets waar de buurt schande van zou spreken als dit bekend werd. Gelukkig verstrekt de overheid gratis medicijnen, maar die werken alleen als je gezond en genoeg eet. En genoeg eten is er niet altijd.
Werken voor weinig
Via het Moeder en baby-project, krijgt het gezin eens per maand een voedselpakket. Dat geeft verlichting en iets minder zorgen, maar is nauwelijks genoeg. Door een snackje van mais en nootjes te verkopen, probeert Jacky wat geld te verdienen. Op een goede dag levert dit 1 dollar op. Helaas zijn er vaak ook slechte dagen. Met de opbrengst betaalt ze onder andere de huur van haar huisje, omgerekend zo’n 14 dollar per maand. Wat overblijft, is hard nodig om van te leven.
Een vrouw alleen
Ook Gladys was zichtbaar geraakt door de situatie: “We doen wat we kunnen, maar soms is het zo weinig.” Op sommige avonden huilt Jacky zichzelf in slaap. Een vrouw alleen, met niemand om haar te troosten, haar te beschermen en voor haar te zorgen. Maar wel met twee kinderen om groot te brengen. De begeleiding en ondersteuning die de kerk biedt, zorgt dat ze het hoofd net boven water kan houden. En dat ze voorzichtig durft te hopen op een betere toekomst voor Alex en Brenda.
Murw geslagen
Stil en murw geslagen liepen we terug naar de kerk. We hadden wat flarden aantekeningen en foto’s, maar wat we vooral mee terugnamen was een gevoel van machteloosheid. Terwijl we verder liepen, doemde daar tussen de armoede het grote kruis van de kerk op die voor ons lag. De enige plek waar Jacky echt helemaal zichzelf kan zijn. Thank God for this church.
Lees ook het verhaal van Conard: wanhopig sleepte hij zich als wees door zijn kindertijd, met een veel te grote verantwoordelijkheid voor zijn jonge schouders, en honger als zijn grootste vijand.
